Even gal spuwen

Hoi piepeloi

Zo hoor je een week niks, zo heb ik weer de onhoudbare neiging mijn belevenissen van de laatste 24 uur met jullie te delen.

Waar zullen we eens mee beginnen? Oja eerst het goede nieuws, Lago Titikaka gisteren was zeer spectaculair. Ik vond het mooi en de drijvende poep-en-stro eilanden waren leuke accesoires die het geheel tot een sprookachtig plaatje maakten. Volledig uitgeput van al deze indrukken hebben we de rest van de middag op een bankje in de zon doorgebracht en ´s avonds ons zuurverdiende geld er doorheen gesouvenird. Het spijtige is dat ik slechts spullen voor mijzelf heb gekocht, máár die zijn dan wel zo leuk dat iedereen thuis er ook plezier van zal hebben.
Goed, de reden dat ik nu wieder zit te bloggen is het volgende. Ik heb in deze twee maanden namelijk veel over mijzelf en het leven geleerd en 1 ding in het bijzonder. Dit vind ik zo belangrijk dat ik het gelijk wil opschrijven voordat ik het vergeet. Komt het, allemaal meeschrijven: ga nooit, ik herhaal nóóit VOORIN een peruaanse bus zitten. De grootste fout die we hier hebben gemaakt, eerlijk waar. De hele nacht lang van die piswijven met hun leuke authentieke rokken maar niet heus. Want onder die rokken zitten hele grote billen en die werden natuurlijk steevast in mijn gezicht geduwd. Plus dat ze in plaats van de handige stangen zich gewoon via mijn stoel voortbewogen én er zat nog een vracht lamamutsen op de rug gebonden die ze op mijn hoofd lieten stuiteren voor meer snelheid. Alsof dat nog niet genoeg was herhaalde dit ritueel zich elk uur wanneer de bus stopte en alle tl-lichten werden aangeknald.
Wat een hemel was het toen we om half 6 ´s ochtends in het hostelbedje rolden. Om 11 uur waren we weer wakker en ik ging eens voor een verdiende lekkere hete douche. Natuurlijk was deze op de standaard temperatuur van zo´n 10 graden, wat dácht ik ook! Nou goed daarna kwam Ilse en behulpzaam als ik ben ging ik alle douches open draaien om te zien of er 1 warm zou worden. Spuit potverdorie die hele douchekraan eraf, ik werd uit het douchehokje geblazen en onze spullen werden in 1 keer zeiknat gespoten. Mijn vindingrijkheid kent geen grenzen en als een stripfiguurtje stak ik mijn vinger in het gat om zo vervolgens nog een half uur te staan, jawel: NAAKT. Hoe lost men dat op? Met een beetje geluk en een beetje beschamende momenten. Zo hadden we het geluk dat Leonie binnen kwam stormen. Ze wist echter niet dat ik in een douchehokje stond met mijn vinger in een muurgat en werd een beetje geirriteerd van ons gegil. Gelukkig zag ze al snel de ernst van de situatie in en het vieze hostelmannetje werd erbij gehaald. Ik moest met heel veel tact mijn vinger uit het gat halen en tegelijkertijd de deur dicht knallen zodat onze spullen niet weer nat zouden worden. Op wonderbaarlijke wijze is dat gelukt en op een of andere manier zijn we naar onze kamer gekomen zonder dat het mannetje al te veel bloot kon zien.
Ik denk dat ik gewoon niet te lang ongekleed moet zijn want het levert altijd beschamende situaties op (ik noem een toiletpot in Ecuador). Anyhoe, we leven nog en ik zit over exact een week en 7 uurtjes in het vlieguig. Wehehehehe ik wil niet weg, ondanks mijn cynische blogjes is het hier echt de hemel. Nou goed lieve mensen hou je haaks en geniet vooral van de mooie stofwolkzonsondergangen (heb ik mij horen vertellen). Dikke besosssss